تجربه به حاشیه رانده شدن مادران نابینا: یک مطالعه کیفی- پدیده‌شناسی هرمنیوتیک

مقدمه: مادری کردن، هنری ظریف، توأم با ریزه‌کاری‌های بسیار است. زنان وقتی پدیده مادری را تجربه می‌کنند، آسیب‌پذیر می‌شوند و با چالش‌های زیادی مواجه می‌باشند. اگر این تجربه همراه با یک معلولیت مانند نابینایی باشد، شرایط دشوارتری ایجاد می‌گردد. پژوهش حاضر با هدف تبیین تجارب مادران نابینا انجام گرفت. روش‌: رویکرد مورد استفاده در این مطالعه، پدیده‌شناسی تفسیری بود و نمونه‌ها به صورت هدفمند انتخاب شدند. مصاحبه چهره به چهره عمیق نیمه ساختار یافته با 9 مادر نابینای مادرزاد که کودک کمتر از 8 سال داشتند، انجام گردید. مصاحبه‌ها ضبط و به طور کامل نوشته شد و تا رسیدن به مرحله اشباع داده‌ها ادامه یافت. برای اجرای همه مراحل مطالعه از ورود تا جمع‌آوری و تحلیل و تفسیر و گزارش داده‌ها، روش van Manen مورد استفاده قرار گرفت. داده‌ها در نرم‌افزار MAXQDA تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: از 479 مضمون اولیه، مضمون اصلی «گوشه‌نشین ناگزیر» و سه زیرمضمون «احساس شرمساری، احساس تبعیض، اجبار در تنهایی» به دست آمد.  نتیجه‎گیری: درک مادران نابینا از خودشان به صورت به حاشیه رانده شدن بود و آن‌ها از احساس شرمساری، تبعیض، اجبار در تنهایی و عدم حمایت رنج می‌بردند. از دست دادن بینایی بر مادری کردن تأثیر دارد و این مادران را در وضعیت‌های منحصر به فردی قرار می‌دهد.